Люблю я летуценіць, калі далоні чыесь
Стаўляюць прасьніцу з кудзеляю сівой
І пачынаюць прасьці ніткі дажджавыя
Над галавой...
Няма канца дажджу, ні гуду верацёнаў.
Віецца зь песьняй ніць на шпулю, на душу,
І сьніцца мне, што звоніць наш сасоньнік
І ў сэрцы, і ўвушшу...
(с) Натальля Арсеньнева
(з паэзіі беларускай эміграцыі)

alexminsk, Та.. вось... Камеру заліла... Там яшчэ такое есць, але ў гэтым месцы паправіць не ўдалося, яшчэ горш атрымлівалася... Соры..

ANTONINA, Рада, што вам спадабалася. Заходзьце яшчэ, вершы пачытаем...

 

Шарп...